Codzienność (WB)

Moje blogowe motto to tekst Cessandra Clare z Miasta niebiańskiego ognia Uwielbaiam poranki. Są tak pełne możliwości. Nic dodać nic ująć najlepszy dla mnie czas dnia to ranek.
Rytuał poranka mam opanowany do perfekcji. Uwielbiam wstawać wcześnie rano nawet jeszcze przed świtem. Nieśpiesznie przygotowuje sobie śniadanie popijając ciepła wodę z cytryną i pierzgą. Wyglądając przez okno obserwuje jak ludzi powoli budzą się i ruszają do swoich zajęć, jak ulice się zaludniają. Rankiem też najlepiej słychać śpiew ptaków z pobliskiego lasku. Myślę wtedy co mam zrobić w ciągu dnia, gdzie zadzwonić, co kupić.
Poranek jest dla mnie jak pusta kartka, wszystko jest możliwe. Dzień się rozpoczął można  sprawić, że będzie jednym z najlepszych dni w twoim życiu. Można zrealizować swoje marzenie, poznać kogoś wyjątkowego, dowiedzieć się czegoś o sobie, nauczyć się czegoś nowego, podjąć decyzję i wziąć za nią odpowiedzialność.

Dawno temu były czasy, że poranek po
prostu przesypiałam, nie jadłam śniadań piłam tylko kawę i w biegu wychodziłam.

Dziś to wygląda całkiem inaczej, naturalnie dojrzałym chyba do tego żeby rozkoszować się porannym posiłkiem, gorąca białą kawą z piankami, owocową herbatą. Czasami czytam kolorową prasę, czasami oglądam poranny program telewizyjny albo słucham radia.
Faktem jest, że odkąd na świat przyszła moja córka ten poranek jest jeszcze bardziej  usystematyzowany. Dokładnie wiem kiedy wstanie, ile zje i czym rano ją  zabawić żebym miała jeszcze więcej czasu dla siebie.

Rankiem jestem zawsze pełna energii nawet po nieprzespanej  nocy, mam ochotę działać, zmieniać i poprawiać. Nic nie jest niemożliwe, cały dzień przede mną mogę to wykorzystać jak chcę i zrobić w ciągu dnia praktycznie wszystko to zależy tylko ode mnie.

Dodatkowym atutem wstawiania przed świtem jest oglądanie cudnego wschodu słońca. Uwielbiam ten widok, jest dla mnie o wiele bardziej magiczny niż zachód słońca.